Tvrdnja ministra odbrane u Vladi Crne Gore, gospodina Dragana Krapovića, iznijeta sinoć u emisiji Načisto, da u Crnoj Gori nema miješanja i malignog uticaja iz Srbije te da se između miješanja koja dolaze iz Rusije i Srbije ne može staviti znak jednakosti, mogla bi se pripisati političkoj i obavještajnoj neinformisanosti da ne dolazi iz usta ministra u čijem se resoru nalazi Obavještajno-bezbjednosni direktorat i koji je član Vijeća za nacionalnu bezbjednost.

Ovako, izjava ministra Krapovića predstavlja nastavak njegove relativizacije stranog miješanja i malignih stranih uticaja sa kojima se Crna Gora suočava, a riječ je o praksi relativizacije koja je intenzivirana još u vrijeme manjinske Vlade Dritana Abazovića.

Da je riječ o neodbranjivoj tezi i neodgovornoj praksi najviših državnih funkcionera direktno odgovornih za bezbjednost i stabilnost društva i političkog sistema u Crnoj Gori svjestan je i ministar Krapović, budući da je odmah nakon ocjene da nema malignog uticaja koji dolazi iz Srbije priznao da Srbija svoje ambicije „u jednom dijelu“ ne ostvaruje na legitiman način te da „ima veliki broj problema koji dolaze“ odatle, insistirajući ipak da u Srbiji „nisam detektovao neko preveliko neprijateljstvo prema Crnoj Gori“.

U tom kontekstu posebno je zabrinjavajući paušalni komentar ministra Krapovića koji olako proglašava „političkom“ rezoluciju Evropskog parlamenta koja jasno ukazuje na zabrinutost evropskih zvaničnika zbog „pokušaja Pravoslavne crkve da u zemljama kao što su Srbija, Crna Gora i Bosna i Hercegovina, posebno u entitetu Republika Srpska, promoviše Rusiju kao zaštitnicu tradicionalnih porodičnih vrednosti i ojača odnose između države i Crkve“.

Otpisujući na taj način zapažanje zapadnih partnera koje bi kao ministar u zemlji kandidatu za članstvo u Evropskoj uniji trebalo pažljivo da čita i razumije, ministar Krapović je prešao preko činjenice da je Srpska pravoslavna crkva (SPC) bila aktivan učesnik u svim izbornim procesima u Crnoj Gori i dodatno se aktivno uključila u kampanju za popis stanovništva, naglašavajući da on ne abolira cijelu SPC već samo „djelovanje četiri eparhije“ u Crnoj Gori, zaboravljajući izgleda da je i njihovo sjedište u Beogradu.

Veza SPC i pravoslavnih bratstava Miholjski zbor, Stupovi, Zavjetnici Tvrdoš Nikšić vidljiva je nakon ruske agresije na Ukrajinu, kada su upravo ovi akteri bili nosioci aktivnosti mitinga i okupljanja podrške Rusiji u Crnoj Gori.

Štaviše, ove organizacije tijesno sarađuju sa SPC i aktivno koordiniraju proruske i antizapadne aktivnosti na teritoriji Crne Gore.

Ministar Krapović se zabrinjavajuće blago osvrnuo i na uticaj koji se ispoljava kroz medije, iako bi kao dugogodišnji poslanik i ministar odbrane g. Krapović morao biti svjestan da se ne radi samo o medijima i portalima koji „uzmu izjave pa ih iskrive, izvuku iz konteksta“, već o cijelom sistemu medija pod direktnom kontrolom režima u Beogradu, koji kroz svoje ispostave u Crnoj Gori već više od deceniju neprofesionalnim izvještavanjem, targetiraju građane Crne Gore.

Ovi mediji su posebno aktivni tokom važnih društveno-političkih dešavanja u Crnoj Gori – prisjetimo se samo tzv. Bitke za Nikšić i agresivne medijske kampanje koja je dolazila iz Srbije tokom lokalnih izbora u Nikšiću u martu 2021. godine, ali i najsvježije kampanje kojom se negiraju crnogorska nacionalnost, državnost i nezavisnost, a koja se intenzivirala pred početak popisa u Crnoj Gori.

Strano miješanje koje dolazi iz Srbije ispoljava se i preko političkih partija i političkih lidera. Najnovija potvrda ove teze, a bilo ih je mnogo u proteklih pet godina, mogla se vidjeti kroz prisustvo predsjednika Skupštine Crne Gore Andrije Mandića na stranačkoj proslavi izborne pobjede Srpske napredne stranke.

Konačno, Srbija je opredijelila značajne svote novca za osnivanje i djelovanje organizacija sa srpskim predznakom, a koje često i otvoreno artikulišu želju da se eliminiše građanska, multietnička i evropska Crna Gora. Jedan od takvih većih projekata u koje je Vlada Srbije uložila 3,4 miliona eura iz budžeta Republike Srbije je izgradnja Srpske kuće u Podgorici, u kojoj su sjedište našle brojne (para)medijske i slične organizacije koje neskriveno sprovode ovu agendu.

Imajući sve to u vidu, nadamo se da će ministar Krapović buduće javne nastupe i izjave na ovu temu zasnivati na činjenicama a ne političkim ocjenama na koje je kao poslanik i potpredsjednik Demokratske Crne Gore imao pravo. Kao ministar odbrane, g. Krapović mora se navići na posebnu obavezu koju ima prema državi Crnoj Gori i njenim interesima, građanima, i partnerima koji rade u interesu njene evropske i evroatlantske budućnosti, i mora preuzeti odgovornost za izradu strategije za zaštitu nacionalnih interesa i bezbjednosti Crne Gore.